Redactie
Als je gebeld bent en je vraagt je af van wie is het nummer +31103180941? Dan was het Greenchoice, een van de groene stroom leveranciers. Greenchoice is een bekende naam in Nederland en is ook een van de grotere energieleveranciers die als eerste kosten gaan rekenen voor het terug leveren van zonnestroom.
Deze blog gaat over groene stroom en alles wat je erover moet weten. Soms is groene stroom eigenlijk helemaal niet zo groen. Benieuwd? Lees dan verder. Pleeg vooral onderzoek naar je leverancier
Dit zijn de groenste energieleveranciers
Goed nieuws: er zijn maar liefst 5 energieleveranciers met een 10. Dat zijn: Energie vanOns, om | nieuwe energie, Powerpeers, Pure Energie en Vrijopnaam. En er zijn ook nog eens 5 stroombedrijven die boven een 9 scoren: Energy Zero, Greenchoice, HVC Energie, EasyEnergy en VandeBron.
Al deze leveranciers werken mee aan de echte omslag naar duurzame energie. De voordelen: ze bouwen bijvoorbeeld windmolens of kopen windstroom via langjarige contracten. Deze bedrijven investeren niet in kolencentrales. Wil je bijdragen aan een schone energievoorziening? Dan kun je beter overstappen naar een van deze bedrijven.
De grote bedrijven zijn minder groen
Veel grote bedrijven, zoals Vattenfall (NUON) en Essent, komen een stuk minder groen uit de vergelijking. Deze middenmoters zijn vaak nog geworteld in de vervuilende fossiele energie, maar investeren soms via hun moederbedrijven ook in duurzame energie. Zo scoort Eneco een 9, maar haalt Essent met een 4 geen voldoende.
Een aantal jaren geleden kwam de energiemarkt negatief in het nieuws. Er bleek een levendige oplichting te bestaan van verkoop van emissies.
Wat is emissiehandel?
Simpel gezegd is emissiehandel een marktgebaseerde tool die gewoonlijk door een staat of centrale overheid wordt gebruikt om vervuiling in de atmosfeer te verminderen. Onder dit systeem stellen de ‘verantwoordelijke autoriteiten’ een limiet op toegestane emissies. Die geleidelijk wordt verlaagd in de loop van de tijd richting een nationale reductiedoelstelling. Vergunningen worden afgegeven aan bedrijven die hun recht aangeven om een specifieke hoeveelheid vervuiling uit te stoten. Deze vergunningen kunnen op de markt worden verhandeld.
EU norm emissiehandel
Wat betreft broeikasgasemissies is het Europese emissiehandelssysteem (EU ETS), dat sinds januari 2005 van kracht is, het meest geavanceerde systeem. Hierin moeten bepaalde CO2-uitstotende industrieën van de EU-lidstaten zich moeten houden aan individuele ‘emissierechten’ die zijn toegewezen via een nationaal toewijzingsplan.
Als een bedrijf minder uitstoot dan zijn quotum, kan het overtollige rechten verkopen; als het meer uitstoot dan toegestaan, moet het rechten kopen van andere EU-bedrijven of kan het kredieten gebruiken.
Vrijwillige koolstofmarkten
Dit verplichte systeem wordt ook aangevuld met zogenaamde ‘vrijwillige koolstofmarkten’ waarbij bedrijven en individuen koolstofcompensaties kunnen kopen van projecten die CO2-uitstoot verminderen. Deze markt is niet gereguleerd en wordt alleen georganiseerd door vrijwillige projectnormen. Als zodanig is de effectiviteit ervan bij het verminderen van CO2-uitstoot in twijfel getrokken.
Vrijwillige koolstofmarkten kunnen de vorm aannemen van regionale initiatieven.
Kritiek op emissiehandel
Critici maken zich zorgen dat emissiehandelssystemen er niet in slagen om het doel van daadwerkelijke vermindering van emissiereducties te bereiken. Het vaststellen van de spelregels voor elk emissiehandelssysteem is een politiek proces waarbij lobbyistengroepen druk uitoefenen op regeringen, wat resulteert in regels die te mild zijn.
Zo is het EU ETS bekritiseerd omdat het zeer genereuze nationale toewijzingsplannen heeft, belangrijke sectoren zoals luchtvaart, landbouw en transport uitsluit en windfall profits toestaat voor bedrijven in de eerste toewijzingsperiode, omdat emissierechten gratis werden uitgedeeld. Dit alles stelde bedrijven in staat om grote winsten te maken door koolstofkredieten op de markt te verhandelen.
Andere zorgen hebben betrekking op de hele aanpak van het omzetten van CO2 in een handelswaar. Alsmede het opzetten van een compensatiesysteem dat de voortzetting van business-as-usual mogelijk maakt. Dit zonder de fundamentele gebreken in de huidige productie- en consumptiepatronen aan te pakken.
De meest ernstige kritiek op emissiehandelssystemen richt zich echter op de effectiviteit ervan. Hoewel veel van de huidige emissiehandelssystemen inmiddels een volwassener stadium hebben bereikt en een goed volume aan verhandelde certificaten kunnen laten zien. Toch is de algehele effectiviteit van de systemen in het leiden tot wereldwijde netto emissiereducties twijfelachtig.
De grote cash-for-carbon-hustle
Compensatie is geprezen als een oplossing voor de ontspoorde emissies en klimaatverandering, maar het grootste bedrijf op de markt South Pole verkocht miljoenen credits voor koolstofreducties die niet echt waren.
Kapitalisme werkt heel efficiënt. Het idee dat je daadwerkelijk geld kunt verdienen, is een enorme drijfveer.
Heuberger richtte een nieuw bedrijf op dat zich zou richten op het cultiveren van projecten om kredieten te verkopen via het VN-systeem. De naam, South Pole, verwees zowel naar de smeltende ijskappen van Antarctica als naar het Globale Zuiden, waar de meeste projecten zouden worden gevestigd.
Doorbraak
Hun eerste doorbraak kwam gemakkelijk. China had net een vijfjarenplan voor hernieuwbare energie aangekondigd. Ontwikkelaars van wind-, zonne- en waterkrachtcentrales kwamen bijeen voor de eerste Carbon Expo van het land. Heuberger belde een backpackende vriend die Chinees sprak en vroeg hem om elkaar in Beijing te ontmoeten. Ze drukten visitekaartjes met een pinguïnlogo en planden vergaderingen met ontwikkelaars in de lobby’s van vijfsterrenhotels, hoewel ze in een jeugdherberg sliepen.
Geld naar speculanten
Volgens de logica van de markten zou dergelijke handel helpen om de financiering van milieuprojecten te vergemakkelijken. In de praktijk leidde het vaak geld om naar speculanten. BP en Shell hadden koolstofhandelskantoren geopend, en de Saoedische overheid deed dat ook.
Ondanks de controverse was South Pole er snel bij om te profiteren van de vraag. Het sloot deals met Gazprom en Chevron. TotalEnergies kondigde aan dat het zijn eerste lading “koolstofneutraal vloeibaar aardgas” had geleverd met Kariba-credits. Ook de Nederlandse leverancier Greenchoice kocht er miljoenen meer om zijn gas als “duurzaam” op de markt te brengen. De bereidheid van South Pole om zaken te doen met energiegiganten irriteerde het personeel.
De stafleden waren grotendeels jong en idealistisch, en velen vonden dat het bedrijf de grootste vervuilers ter wereld hielp hun imago te herstellen.
